Noorwegen / dag 2

Omdat de Ferry om half 7 aan zou komen in Stavanger hebben we de wekker om half 6 gezet. Na ons snel te hebben aangekleed en snel onze spullen te hebben gepakt zijn we het dek weer opgegaan om de aankomst in Stavanger (en de zonsopkomst) te zien. Wat een andere omgeving, nu al, wat een verschil met de ' platte' omgeving waarin wij ons normaal bevinden.
Om half 7 mochten we van de boot, als 1 van de eersten.
Ons eerste verblijf bevindt zich in Ardal, dat wij volgens Google Maps via de Rijksweg 13 (de A1 van Zuid-Noorwegen) en een 'shortcut' (dat later een rimboeroute bleek te zijn) binnen 2 uur moesten bereiken. Het zonnetje scheen, de omgeving was fantastisch, dus we vertrokken met veel enthousiasme.
Alles verliep prima, rustig op de weg, de omgeving was indrukwekkend en genietend van alle eerste indrukken bereikten we de 'rimboeroute' waar we een kleine tussenstop maakten om even van het prachtige uitzicht op een lagergelegen fjord te genieten.
Na een frisse neus en een kleine sanitaire stop (door de mannelijke reizigers natuurlijk) stapten we met goede zin weer in de auto om de reis te vervolgen. Auto gestart, auto in de versnelling en gaan. Gaan was alleen niet aan de orde. De auto was niet uit de parkeerstand te krijgen. Wat we ook probeerden, we waren gestrand, op de rimboeroute, op een weg waar nauwelijks verkeer langs kwam. What to do.... Google bood in dit geval ook geen uitkomst. Uiteindelijk Hannes maar gebeld en de ANWB en ook via de ANWB-app maar een SOS uitgezet. Na een klein uurtje lichtelijk in de stress te hebben gezeten boden zowel Hannes als de ANWB dezelfde uitkomst (iets onder de motorkap) en konden we onze weg vervolgen naar onze plaats van eerste bestemming die Remco zorgvuldig met postcode en al in Google Maps had ingevoerd. De reis verliep verder prima, de omgeving bleef ons verbazen, na vele mooie uitzichten, bochten en nog meer oeh's en aah's kwam onze bestemming steeds dichterbij. We sloegen af op de Rijksweg 13 om na nog een paar kilometer op een soort van geitenpad aan te komen. De weg werd echter een grindpad dat op een bepaald moment versperd weer door een hek. Eenmaal door het hek werd het pad een pad met gras en modder.
De auto ploeterde zich er makkelijk een weg doorheen tot we via een haakse bocht naar rechts ongeveer 45 graden omhoog moesten rijden op een nat, modderig en glibberig pad waar onze bestemming zich 500 meter verder zou moeten begeven.
Remco (de kinderen en ik waren al uitgestapt) plankgaste zich een weg naar boven, na een paar schapen een hartverzakking te hebben bezorgd, om vervolgens niet verder te komen.
Na de weg lopend te hebben vervolgd kwamen we tot de conclusie dat onze plaats van bestemming niet op deze plek te vinden was, maar 21 km verder op.
De hele operatie geitenpad werd opnieuw beleefd, maar dan in tegengestelde richting, dat wil zeggen achterwaarts het glibberige, grassige pad af, terwijl 3 schapen, inmddels bijgekomen van alle commotie, ons herkauwend (nog net niet hoofdschuddend) aan staan te kijken en Andrea als een bezetene aanwijzingen staat te roepen om de auto ongeschonden beneden te krijgen. Missie uiteindelijk geslaagd en vervolgens na nog wel een paar navigatiefoutjes van Google Maps (tis een vrouw hè) hebben we onze eerste bestemming bereikt, waar we ons na een fijn ontvangst hebben gesetteld in ons fantastische huisje.